Direct naar artikelinhoud
Standpunt

Hoe vreemd: het verband tussen de oorlog in Syrië en de vluchtelingencrisis en terreur hier mag nog amper worden gelegd

Een Syrische jongen inspecteert brandende banden in Aleppo. Die worden volgens activisten gebruikt zodat gevechtsvliegtuigen door de rook niet langer zouden overvliegen.

Bart Eeckhout is commentator bij De Morgen.

Op luchtbeelden uit de belegerde Syrische stad Aleppo zie je kinderen over straat lopen. Ze steken autobanden in brand. Op die manier creëren ze voor zichzelf en voor hun naar schatting 300.000 medeburgers die in Aleppo in de val zitten een no-flyzone voor de oorlogsvliegtuigen en helikopters van de verenigde dictators Assad en Poetin.

Bart Eeckhout.

De navrante beelden van zoveel creativiteit zijn, alweer, een trap tegen het geweten van ons, westerse toeschouwers. De kinderen van Aleppo doen namelijk wat wij nalaten: met alle mogelijke middelen een nieuwe massamoord proberen tegen te gaan. Alweer staan we machteloos toe te kijken hoe wapenbestanden worden genegeerd en onderhandelingen stilgelegd, terwijl nietsontziende machthebbers hun bloedige wil in realiteit proberen om te zetten.

"Nie wieder", zeiden we na de holocaust. "Nie wieder", zeiden we opnieuw na de genocides in Rwanda en Srebrenica. Zullen we na Aleppo opnieuw betekenisloos "nie wieder" moeten zeggen? De schaalgrootte mag dan al van oorlog tot oorlog verschillen, de onpeilbare gruwel van de massamoord en onze onbewogenheid daarbij komt telkens terug.

Er is een belangrijke reden voor de westerse terughoudendheid in Syrië: onze angst voor IS

Er is een belangrijke reden voor de westerse terughoudendheid in Syrië: onze angst voor IS. De indruk is wijdverspreid geraakt dat als de Syrische president Assad valt, de weg vrij komt voor dat duivelse kalifaat van Islamitische Staat. Assad zelf doet er alles aan om die indruk te bevestigen, door zich te presenteren als het minste want bekende kwaad. Ze mogen elkaar dan wel naar het leven staan, voor Assad is IS en zijn golf van terreur in West-Europa een geschenk uit de hemel.

Toch is het duivelse dilemma vals. Juist de beelden van massamoord op staatsbevel in Syrische steden en onze lauwe reactie daarop, jagen honderden jongeren het verdoemde pad op van het jihaditerrorisme. Hoe meer Assad ongestoord zijn gang mag gaan met zijn eigen volk, hoe meer die jihadi's een voorwendsel zullen aangereikt krijgen om zich ook hier te wreken met het bloed van onschuldigen.

Assad en zijn genocide stoppen en Syrië op het pad van vreedzame vereniging dwingen, is dan ook een kwestie van eigenbelang. Het zal de internationale terreur niet stoppen, maar het is wel de enige manier om de aantrekkingskracht van het zwarte gat IS af te remmen.

Het verband tussen de oorlog in Syrië en de vluchtelingencrisis en terreuruitspattingen bij ons mag vandaag nog amper worden gelegd. Hoe vreemd. Inderdaad, strengere veiligheidsregels mogen geen taboe zijn: als het overstroomt, moet je hozen. Maar als het overstroomt, moet je ook het gat in de dijk dichten, of het water blijft komen.

De gruwel in Syrië is het gat in de dijk.